
Huisje, boompje, beestje
Ik hoef jullie nooit meer te zien. Ik wil niks met jullie te maken hebben.
De deur valt dicht met een knal. We komen bij jou aan de deur om je te praten over de toekomst, we maken ons zorgen.
Je woont zelfstandig in een huurwoning. Bij praktische zaken en het huishouden krijg je ondersteuning van een begeleider. De schoonmaakster die jouw in huis helpt, heb je de deur gewezen. Je hebt het gevoel dat je haar niet kan vertrouwen. Ook is er een vrijwilliger die samen met jou de tuin op orde houdt.
Ondanks deze ondersteuning blijven er klachten over geluidsoverlast. Het lukt niet om je huis op orde te houden en lijk je steeds depressiever te worden. Afgelopen jaar ben je met politie in aanraking gekomen omdat je met een mes in je hand boodschappen ging doen. Je omgeving, de buurt en je familie is bang voor je.
Iedereen om je heen is het er over eens dat deze situatie niet goed voor je is. Het lijkt achteruit te gaan met je zelfzorg, je doucht minder vaak, ziet er onverzorgd uit. Je ligt veel op de bank en eet slecht. Ook vertel je steeds vaker dat je niet meer wil leven. Toen we hierover spraken vertelde je niet een einde aan je leven te willen maken. Je durft niet voor de trein te springen of een touw op te hangen of een overdosis te nemen. Desondanks houd het gevoel niet meer te willen leven houd je wel dagelijks bezig.
Je geeft de Geestelijke gezondheidszorg de schuld van jouw situatie. Je hebt het gevoel dat je geen kansen heb gekregen in het leven. Waar je ouders je op jonge leeftijd de medicatie door het eten deden, wordt je nu met een rechterlijke machtiging gedwongen om medicatie te nemen. Dit maakt je boos, teleurgesteld en geeft je het gevoel geen invloed te hebben op je eigen leven
Onder lichte dwang heb je besloten om mee te werken aan het advies van de hulpverlening om bij de RIBW te gaan wonen. Het doet pijn, je bent boos en hebt het gevoel dat alles in je leven voor jou wordt besloten door anderen. Toch neem je dit besluit en zet je de stappen die nodig zijn om te gaan verhuizen. Het beeld dat je had van de toekomst; een eigen huis, een hond en een vriendin. Dit beeld heb je moeten bijstellen voor nu. We willen je ondersteuning aanbieden, maar begrijpen je pijn en boosheid in deze situatie. We besluiten om op een later moment weer contact met jou te leggen.