De koffer

Vandaag is een spannende dag. Na lang wachten en voorbereiden, word je vandaag opgenomen in een kliniek waar je voorlopig zult zijn tot je naar een behandelkliniek kunt. Dit is voor jou de zoveelste opname in je leven. Veel opnames vond jij niet prettig, je bent gedwongen tot opname, omdat het niet goed met je ging, je hebt ze niet afgemaakt, bent eerder vertrokken of hebt je op zo’n manier gedragen dat je er niet meer welkom bent. Hierdoor is het voor jou ontzettend spannend om vandaag weer opgenomen te worden. Voor ons als team was het een enorme klus om deze opname georganiseerd te krijgen. Dat heeft er vooral mee te maken dat die eerdere opnames niet zo goed zijn gegaan. Nu we het samen doen, met meerdere ketenpartners, is het wel mogelijk om jou deze opname te bieden.  
 
Voor jou is deze opname is anders, jij wilt deze opname en behandeling volgen. Deze keer moet het roer om. Je hebt hier al maanden naar uitgekeken en je hier op voorbereid. Bij aankomst in de kliniek vang ik je op met medewerkers van de afdeling. Je gezicht staat strak van de spanning en je bent wat wankel op je benen. In beide handen draag je een koffer. 
Ze willen jouw koffers in ontvangst nemen, want bij opname in de kliniek worden je spullen nagekeken. Dit word gedaan om te voorkomen dat mensen drugs of scherpe of verboden voorwerpen meenemen naar de afdeling. 
Je bent hier niet op voorbereid en wordt boos op de medewerkers van de kliniek. Jij ziet het doorzoeken van jouw koffers  als een teken van wantrouwen en dat laat  je duidelijk merken. Je schopt en slaat tegen de balie. De medewerker van de afdeling probeert uit te leggen dat het een regel is en dat het bij iedereen gebeurt die op de afdeling wordt opgenomen.

Dit is voor jou niet voldoende en omdat je boos blijft, wordt aangeboden om samen met jou de koffer na te kijken. Schoorvoetend ga je hiermee akkoord, je voelt dat je geen keuze hebt, maar je laat duidelijk merken dat je het er niet mee eens bent. 
 
Je spullen worden netjes uit de koffers gehaald en neergelegd, zodat ook jij duidelijk kunt zien wat er wordt gedaan. Het lijkt je te verwarren en je hebt voortdurend commentaar op de manier waarop dingen worden aangepakt of neergelegd. Je bent bang dat er spullen uitgehaald worden en benoemt dat ook. Je laat duidelijk zien dat jij je niet serieus genomen voelt. Je komt hiermee ontzettend dwingend over op iedereen en je zet dit zo nu en dan kracht bij door met je vuist op de balie te slaan.  

Dan blijkt dat de door jou meegebrachte medicatie door de verpleegkundige moet worden nagekeken, voordat je dit in eigen beheer mag hebben. Ook dat is tegen het zere been. Je laat weten de medicatie zelf in beheer te willen hebben omdat dit nodig is vanwege acute lichamelijke klachten. Hier zal overleg over zijn, later op de dag. 

We nemen je mee om koffie te drinken en afspraken te maken over jouw opname. De regels die binnen de kliniek gelden worden aan jou uitgelegd. Er wordt verteld wat er van je verwacht wordt en welke regels er zijn om de veiligheid en betrouwbaarheid van de afdeling te waarborgen. Je wordt wat rustiger en lijkt het te accepteren voor nu, maar de boosheid blijft. We spreken af dat wij samen de koffers opnieuw inpakken.

We gaan naar je kamer. Daar vertel je me nogmaals dat je het niet eens bent met de gang van zaken. Samen maken we het bed op en pakken de koffers opnieuw in. Voor elke kliniek heb je een koffer, waarin setjes schone kleding en handdoeken netjes zijn opgevouwen. Het blijkt dat alle spullen er nog zijn en dat geeft je rust. Je vertelt dat je de koffer afgelopen maanden meerdere keren in en uit hebt gepakt om er zeker van te zijn dat je alles bij je had. 
Ik vraag je of je kleding in de kast wilt leggen, maar dat wil je niet. "Ik moet kunnen gaan als ik dat wil."
Jij kiest er nu zelf voor om dit avontuur aan te gaan en je te laten behandelen, naar huis gaan mag je altijd.