Goede Voornemens

De winter doet zijn intrede. Feestdagen staan ook dit jaar weer in het teken van samen zijn, met beperkende maatregelen. Het maakt het bijzonder, met meer tijd voor elkaar en het gemis van een complete familie. 2021 was een jaar met veel verschillende kanten en zoals elk jaar is er aan het einde tijd voor bezinning.  

Stilstaan bij wat er is, terugkijken op het afgelopen jaar. Misschien wel het belangrijkste; vooruit kijken, naar wat er komen gaat. Meestal gaat dit samen met goede voornemens. Voornemens om dingen vast te houden, het anders aan te pakken of nieuwe avonturen aan te gaan. Voornemens kunnen klein zijn, of groot.

Voornemens kunnen ook te maken hebben met dingen die je niet meer wil doen, bijvoorbeeld roken of drinken. Het maken van voornemens gebeurt al sinds jaar en dag. Het schijnt zelfs al 4000 jaar te bestaan!

Zelf krijg ik nogal jeuk van de term ‘goede voornemens’. Waarom hebben we het eigenlijk alleen tijdens de jaarwisseling over goede voornemens?  Als je iets wil veranderen heeft dat tijd nodig en kan dat niet in 1 dag. Is een voornemen dan voldoende om het daadwerkelijk te veranderen? Het geeft me het idee dat de wereld maakbaar is, dat we overal invloed op kunnen hebben. Dat we kunnen wensen wat we willen, dat we altijd streven naar beter, groter en naar meer. Waarom kunnen we niet tevreden zijn met wat we hebben? Kijken naar wat er goed gaat en dit koesteren? 

Ik ben opgevoed met het idee dat je niets hebt aan voornemens, maar dat je een daad bij het woord moet voegen. Als je iets wil veranderen, dan moet je daarvoor aan het werk. De wens om meer te sporten heeft in mijn ogen dan ook meer nodig dan alleen een abonnement op de sportschool. Een abonnement dat je overigens tegenwoordig gewoon vanaf de bank, via internet kan afsluiten.

Ik heb zelf ervaren dat mijn voornemens waarmaken meer nodig heeft. Alleen het voornemen en de mogelijkheid maken niet dat je je gedrag gaat veranderen en ook daadwerkelijk naar de sportschool toe gaat. Je moet het willen veranderen, afspraken maken met jezelf of anderen om jezelf een stok achter de deur te geven.

Het maken van goede voornemens zien we terug in de behandeling van mensen in de GGZ, waar we de behandeling evalueren en terugkijken op een periode die is geweest. Hierbij stellen we vervolgens nieuwe doelen en maken we afspraken met de persoon hoe hij hieraan gaat werken. Dit is een cyclus die we meerdere keren per jaar doorlopen.

Hier zie je ook dat er bij veel wensen spelen en worden er veel goede voornemens besproken. Vaak proberen we te onderzoeken wat er ten grondslag ligt aan de wens. Betekent de wens om naar de sportschool te gaan ook daadwerkelijk dat iemand wil sporten? Of heeft iemand goede ervaringen in het leggen van sociale contacten via de sportschool en is dat waar hij behoefte aan heeft? Misschien wordt er zo vaak tegen hem gezegd dat hij naar de sportschool moet gaan, dat hij nu zegt dat hij dat wel wil. Heeft de patiënt daadwerkelijk een idee wat het betekent om naar een sportschool te gaan en kan hij zich daar zelfstandig redden? Of wil iemand gewoon meer bewegen en is een korte dagelijkse wandeling een doel dat meer haalbaar is?

Ik zou wensen dat we onze eigen voornemens, net als in een behandelbespreking. Ook klein, concreet en haalbaar maken.

Wat is jouw goede voornemen?

Mijn goede voornemen is om te koesteren wat ik heb. Maar ook om dit uit te dragen naar de mensen waarmee ik werk. Mensen die in hun leven veel hebben meegemaakt. Vaak hebben ze hun beeld van de wereld moeten bijstellen. Zijn ze op een vervelende manier tegen grenzen aangelopen wat betreft hun eigen kunnen. Vaak ook zijn ze moe van behandeling, steeds weer moeten praten over doelen en wensen van de hulpverlening. Juist daarom is het waardevol om stil te staan bij waar je wel tevreden mee bent, bij wat er goed gaat. Hiervan te genieten en dan te kijken of je dit kan uitbreiden.