Help

Hulp vragen is ontzettend lastig. Voor mij, maar zeker voor onze doelgroep; mensen met ernstige psychische problemen die tussen wal en schip zijn geraakt. Ze hebben veel opnames gehad en zijn ernstig teleurgesteld in de hulpverlening. Vaak willen ze wel hulp, maar zijn ze bang weer teleurgesteld te raken. Past het antwoord niet bij hun vraag.

Deze week stond ik even stil bij wat hulpvragen voor mijzelf betekend. Ik ben een perfectionist en doe dingen graag zorgvuldig. Om eerlijk te zijn ook graag op mijn eigen manier. Daarbij speelt een overtuiging dat ik dingen zelf moet oplossen. Hulp vragen vind ik dan ook lastig, het kan me een gevoel geven van onzekerheid of falen.

Bij onze doelgroep is het niet anders. Zij vinden hulpvragen ook moeilijk. Ze hebben weinig vertrouwen in de medemens en al helemaal in de hulpverlening. Ze zijn teleurgesteld, niet geholpen. In hun ogen oneerlijk behandeld. Tussen wal en schip geraakt. Eigenlijk willen ze, diep in zich, allemaal wel hulp. Het is aan ons de uitdaging om te komen tot de vraag en het juiste antwoord. Zelf kunnen ze het vaak niet onder woorden brengen of speelt het wantrouwen hen parten. Schaamte speelt vaak een grote rol, tot over je oren in de problemen zitten en niet weten waar je moet beginnen. Soms hebben ze, net als mij de overtuiging dat ze het zelf moeten doen. Meestal is het van alles een beetje…

Jij voelt je nergens op je plek. Als het je gevraagd wordt zeg je altijd dat het niet goed met je gaat. Vind dat het gras bij de ander altijd groener is. Je bent nooit tevreden over je leven. Je wil liever ergens anders wonen. Je voelt je anders dan anderen en denkt anders behandeld te worden. Ik ken je al lange tijd en vind het kenmerkend voor jouw worsteling in het leven. Waar je ook bent, en wat de ander ook ziet als positief. Jij vind het lastig om je leven vorm te geven. Positieve ontwikkelingen, zoals een nieuwe woonplek, kunnen je helpen om hier weer vorm aan te geven. Als je je angsten maar opzij kan zetten.

Inmiddels zijn er veranderingen in je leven die wij, als hulpverleners als positief zien. Zo heb je een nieuwe woonplek, ontvang je ondersteuning bij je leven en lijk je een band op te bouwen met de hulpverleners. Jouw worsteling is desondanks hetzelfde gebleven. Het verleden heeft je getekend. In mijn beleving is de ontevredenheid en het klagen over je leven een onderdeel van wie je bent.  

Je probeert een nieuwe balans te vinden maar dat valt niet mee. Wanneer ik met je praat wil je dood, je wil weg, je wil hier niet meer wonen.

Je hebt gedachten aan de dood, maar durft die stap niet te nemen. We praten lang met je over je gedachten en wensen. We willen je hierin zoveel mogelijk steunen en zelf laten ervaren wat werkt.  We bespreken wat je wil, hoe dit eruit kan zien en wat dan stapjes kunnen zijn. Samen zijn we op zoek naar je.